آزمون مدل نقش میانجی گرانه ی خودتنظیمی در رابطه ی بین جو روانی اجتماعی کلاس و ناسازگاری کلاسی دانش آموزان دوره ی راهنمایی

این پژوهش با هدف بررسی رابطه ی جو روانی اجتماعی کلاس و خودتنظیمی با ناسازگاری دانش آموزان و آزمون مدل نقش میانجی گرانه ی خودتنظیمی در این رابطه انجام گرفته است. روش پژوهش از نوع توصیفی  با استفاده از تحلیل مسیر و همبستگی است. جامعه ی پژوهشی شامل دانش آموزان پایه ی سوم راهنمایی شهر سبزوار بود. آزمودنی ها شامل 414 (شامل202 پسر و 212 دختر) بود که به روش خوشه ای چند مرحله ای از جامعه انتخاب شد. برای جمع آوری داده ها، از سه پرسشنامه ی جو روانی اجتماعی کلاس فریزر و همکاران، پرسشنامه ی خودتنظیمی تحصیلی کانل و ریان و پرسشنامه ی سازگاری دانش آموزان سینها و سینها استفاده شد. داده ها با استفاده از روش همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که مدل پیشنهادی با داده ها برازش دارد (052/0=rsmea، 95/0=agfi و 11/2=df/2c). نتایج همچنین نشان داد که بین  خودتنظیمی و ناسازگاری رابطه منفی و معناداری وجود دارد. نتایج تحلیل واریانس چند متغیری نیز نشان داد که میانگین نمرات دختران در خودتنظیمی و پسران در ناسازگاری به طور معنا داری بالاتر بود. با توجه به رابطه مثبت راهبردهای خودتنظیمی و ناسازگاری دانش آموزان، می توان گفت یکی از عوامل موثر بر ناسازگاری، کمبود در راهبردهای خودتنظیمی می تواند باشد و فراهم کردن جو روانی اجتماعی مطلوب کلاسی که به خودتنظیمی دانش آموزان بیانجامد، نقش مهمی در کاهش ناسازگاری آنان ایفا خواهد کرد.